کعبه هم مال شما اسلام ما در کربلاست...
آنچه از کربلا گرفتم در کعبه نصیبم نشد که خدا در هیچ کجا مانند کربلا این چنین به زیبایی خدایی نمی کند...
بگذار بازهم جرثومه فساد تحریم کند, غایت آمال عشاق کربلای حسین علیه السلام است.
همان زمین بلاخیزی که حسین علیه السلام را از ما گرفت, آبروی دو دنیا را به ما عطا کرد.
تا محرم شش ماهه می شوی...
چقدر شبیه به علی اصغر!
تصورش را هم برنمی تابم... گلویت... هنوز خیلی نازک است...
چقدر دور شده ام از تو...
کاش دوباره کودک می شدم و تنها غمم وعده بعدی شیرم بود
اما هر چه بزرگ تر می شوم غم های دنیا بیشتر روی سرم خراب می شوند
نه به خاطر بزرگ تر شدنم
که انسانیتم کوچک تر می شود...
که گناه بیشتر می کنم و از ایمان به فضل و کرم تو بیشتر دست می کشم!
که ناسپاس تر میشوم
و کفران نعماتت را بیشتر می گویم
غافل از اینکه همین نفس کشیدنم حتی از وجود مهربان توست.
کاش باز هم کودک می شدم...
و بی خیال همه دنیا که فقط وسعتش دیدگانم و (حال) من بود این چنین در آغوش لطف تو می آسودم
و ایمان داشتم که تو مهربانی را در قلب مادرم قرار دادی و این همه لطف بی پایان و بی دریغ مادرم تنها چشمه ای از وجود بی همتا و لطیف توست
بی خیال فردا ها...
دیروز ها را از سر می گذراندم و امروزم را به لطف مادری که تو به من دادی سپری می کردم...
اگر از من خرده نگیرید گاهی گمان می کنم چقدر کودکان شبیه به عارفانند...!
با این تفاوت که کودکان لوح پاک وجودشان هنوز به آلودگی های این شهر نیالوده است
و عارفان آلودگی های وجودشان را پاک کرده اند
باید کاری کنم... خیلی دور شده ام از تو...
باید با کودکم کودکی کنم...
اصلا کسی چه می داند؟! شاید همان فرموده ی پیامبر که با کودکانتان کودک باشید ریشه در همین داشته باشد؟!
شاید خواسته اشاره ای کند به عمر زودگذر ما و دلی که پر از گناه است
تا دوباره بیاموزیم و به فطرت پاک خویش بازگردیم و " کودک" شویم
در پس هر قهری زود آشتی کنیم و دنیا را با همه زرق و برق هایش به یک لبخند محبت آمیز بفروشیم... به همین سادگی کودکی کنیم...
به همین سادگی دل به هیچ غمی نسپریم و نگران نان فردا و لباس پس فردایمان نباشیم...!
باید کاری کنم...
باید از کودکم بیاموزم و پا به پای او خودم را " تربیت" کنم که من برای "تربیت" شدن پا به این جهان گذاشته ام نه برای "تربیت" کردن!
---------------------------------------
پیامبر صلی الله علیه و آله:
مَن کانَ عِندَهُ صَبِىٌّ فَلیَتَصابَ لَهُ ؛
هر کس با کودک سروکار دارد ، با او کودکانه رفتار کند.
من لا یحضره الفقیه، ج 3، ص 483، ح 4707
